Yπάρχει ένας άνθρωπος που σε διάφορες κρίσιμες στιγμές της ζωής μου εμφανίζεται μπροστά μου και …μ’ ένα μαγικο τρόπο με ανεβάζει! Τον λενε Didier – ηταν συμφοιτητης μου στο Παρίσι.
Τον γνώρισα στην ουρά των εγγραφών στο Πανεπιστήμιο. Στεκοταν διπλα μου, πιάσαμε την κουβέντα, ενθουσιάστηκε που ημουν Ελληνας. Όταν έφτασα στο γκισε μετά απο ώρες ορθοστασίας και η υπάλληλος μου ανακοίνωσε ότι μου έλειπε ένα χαρτί (και «έπρεπε να το φέρω από την Ελλάδα μεχρι αυριο» γιατί ηταν τελευταια μέρα εγγραφών και μετά έχανα την προθεσμία) ο Didier ανέλαβε δράση! Δεν έμαθα ποτέ τι της ειπε και τι κανόνισε (εγώ, ξέροντας ότι με κυνηγουσε η στρατολογία και αν έχανα την εγγραφή έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα, ειχα απλά καταρρεύσει!). Το αποτέλεσμα ήταν ότι η στριφνή δεσποινις ξαφνικά με κοίταξε με κατανόηση, πήρε τα υπόλοιπα χαρτιά , προχώρησε την εγγραφή και μου δήλωσε πως για μένα θα κάνει παρατυπία και θα περιμένει μέχρι να έρθει το έγγραφο που έλειπε!
Με τον Didier γιναμε φίλοι, τα πιναμε συχνά στο Παρίσι το χειμώνα και στην Αμοργό τα καλοκαιρια. Μετά , χαθηκαμε για δυο τρία χρόνια. Εγω γύρισα στην Ελλάδα, πήγα στρατο , ξεκίνησα να δουλεύω. Και ξαφνικά, εκει που ένιωθα τελματωμένος μου ηρθε η πρότασή του ! Να γυρίσω στο Παρίσι και να δουλέψουμε μαζί στην εταιρία που είχε στο μεταξύ στήσει εκεινος. Μου το πρότεινε στο τηλέφωνο και ειπα το ναι σε εικοσι δυτερόλεπτα. «Ηξερα πως εισαι πάντα σιγουρος για τον εαυτο σου στα επαγγελματικά σου» μου ειπε. Στην πραγματικοτητα αυτό που συνέβαινε ήταν...αυστηρά προσωπικο ! Εγώ ειχα μολις χωρίσει και κάθε γωνιά της Αθήνας με έπνιγε. Κι έτσι ξεκινήσαμε την επαγγελματική μας συνεργασία.
Όλα πήγαιναν ρολόι (επαγγελματικές εμπειρίες, χρήματα και ευχάριστες γκομενοδουλειές). Ωσπου, σε ένα ταξίδι στην Αθήνα, εγώ…κεραυνοβολούμαι! Ποιο Παρίσι, ποια λεφτά, ποιος Didier!! Μετά από δυο μηνες σιρόπια στα τηλέφωνα και μερικά σαββατοκυριακα πάθους στη Λισαβώνα και τη Βενετία, παιρνω τη μεγάλη αποφαση! «Didier, πρέπει να γυρίσω πίσω. Μου εκαναν πρόταση από την εταιρία τάδε- πώς να αρνηθώ?» «Πώς να αρνηθεις, πράγματι… τοξερα ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε αυτό. Δεν θα έχαναν στην Ελλάδα κάποιον με τις εμπειρίες σου. Να πας!»
Και ηρθα στην Αθηνα κι έμεινα τα χρονάκια μου… Ωραία ήταν, δε λέω. Η δουλειά στην αρχή ήταν φυσικά πολύ μέτρια (ψέματα ειχα πει στον φιλαράκο μου!), αλλά σιγά σιγά τακτοποιήθηκε αυτό. Εζησα μια ωραία σχέση, ήμουν με τους φιλους από τα παλιά. Αλλά τη φθορά πώς να τη νικήσεις? Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν…
Και βέβαια, ποιος ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα τον Ιούνιο? Και τι μου πρότεινε? Να αναλάβω το τμήμα νοτιανατολικής Ευρώπης στην εταιρία ! Με βάση στο Παρίσι και συχνά ταξίδια σε Ρώμη, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη. Πόσο χρειάστηκε να απαντήσω? Δεκαπέντε δευτερόλεπτα? Αντε, εικοσι! Τις λεπτομέρειες τις αφήσαμε για τέλη Αυγούστου. Ελα όμως που ο έρωτας αποφάσισε να με επισκεφτει πάλι ακριβώς την επομένη της πρότασης… Στην αρχή δεν έδωσα σημασία Θα είναι κάτι περαστικο ειπα. Με τις μέρες όμως φούντωνε.. Δεν με αναγνώριζα πάλι. Κι ο Didier, ολο και να παιρνει τηλέφωνα και να μου συζητάει σχέδια και να ζητάει τις ιδέες μου. Τι ιδέες να ειχα εγώ? Πού να πάμε με την αγάπη μου το βράδυ, σε ποιο ερημονήσι να το σκάσουμε για ένα τριήμερο και τέτοια.. Ομως πλησίαζε και η κρίσιμη Δευτέρα! Η μέρα που έπρεπε να κάνω την τελική επικοινωνία με τον Didier . Εκεινος ανησυχούσε λίγο – με ρωτούσε αν ειχα βγάλει τα εισιτήρια, αν χρειαζόταν να κάνει κάτι για να νοικιάσω σπίτι στο Παρίσι κλπ. Κι εγώ ήμουν στο φλου και την αναμονή. Ενας επαγγελματίας όπως εγώ…Κάτι δεν του πήγαινε καλα΄. Κυριακή βράδυ, αφού πρόβαρα την ωρα του ντους το ψέμα που πάλι θα του ξεφούρνιζα , ακουω το ηχο του μηνύματος στο κινητο. Ηταν το μωρό μου. Ηθελε να τα πούμε οπωσδήποτε. Μάλλον ήθελε να μου πει οπωσδήποτε ότι δε μπορούμε να συνεχίσουμε .. Εχω ξεχάσει να σας πω ότι οταν γνωριστήκαμε είχε ήδη μια σχέση! Το ειχα βλέπετε ξεχάσει κι εγώ!!
Κι έτσι, Δευτέρα πρωί, δεν πήρα τον Didier καν τηλέφωνο. Πήρα την πρωινή πτήση και βρέθηκα στο Παρίσι. ‘Απατεώνα’ μου ειπε μολις με ειδε. Μ’ εκανες να τρομάξω. Αλλά κατά βάθος ήξερα ότι εισαι professional! ¨» Πρέπει να σας πω ότι έχω ηδη βρει διαμέρισμα (μιας φιλης που μετακομισε σε ιδιόκτητο) και από χθες άρχισα και τις μπαρότσαρκες. Εννοειται ότι δεν έχω συνέλθει από το σοκ του χωρισμού. Αλλά το παλεύω με…θεραπεία σοκ όπως βλέπετε! Άλλη πόλη, άλλοι άνθρωποι, άλλη δουλειά…
Η μήπως όχι? Μήπως ιδια (όπως παλιά) πόλη, ίδια δουλειά και… πιθανώς άλλοι άνθρωποι?
«Φοβήθηκα μαζί σου αυτή τη φορά» μου ειπε πριν από λιγο στο γραφειο ο Didier. «Σα να σε κραταει κάτι στην Αθήνα. Σε κυνηγάνε πάλι από την παλία εταιρία ε?» «Όχι, υπηρχε μια πρόταση καινούρια αλλά την απέρριψα» του απάντησα αγέρωχα. Αναστέναξε με ανακούφιση. «Βρε μήπως είναι καλύτερα να μην πηγαινεις καθόλου στην Αθήνα? Να δώσω τα προτζεκτ εκει κάπου αλλού?» «Ελα τώρα- μην κάνεις σα γκομενα!! Αντέχω στους πειρασμούς». Γέλασε.
Κατά βάθος δεν θα μπορούσα να κόψω τελειως τη δόση μου από Αθήνα – το καταλαβαινετε ε? «Δεν θα ξεκινήσεις τίποτα συζητήσεις όμως …» μου ειπε με ένα πονηρό χαμογελο. «Μπα, μην ανησυχείς για αυτό» .
Αλήθεια του έλεγα. (Είπαμε - άρχισα ηδη τις παρισινές μπαρότσαρκες και δεν τα καταφέρνω κι άσχημα σε αυτον τον τομέα! )Μεταξύ μας όμως τώρα, δεν ειμαι ο τύπος που μπορεί να εγγυηθεί τι θα κάνει , αν επιδιώξουν τις …. συζητήσεις οι άλλοι….Αλλά φυσικά δεν είπα τίποτα. . Τον αγαπάω τον Didier. Αν είναι να του τη φέρω πάλι , ας γίνει στην ώρα του. Μην τον έχω στην πρίζα από τώρα….
Τον γνώρισα στην ουρά των εγγραφών στο Πανεπιστήμιο. Στεκοταν διπλα μου, πιάσαμε την κουβέντα, ενθουσιάστηκε που ημουν Ελληνας. Όταν έφτασα στο γκισε μετά απο ώρες ορθοστασίας και η υπάλληλος μου ανακοίνωσε ότι μου έλειπε ένα χαρτί (και «έπρεπε να το φέρω από την Ελλάδα μεχρι αυριο» γιατί ηταν τελευταια μέρα εγγραφών και μετά έχανα την προθεσμία) ο Didier ανέλαβε δράση! Δεν έμαθα ποτέ τι της ειπε και τι κανόνισε (εγώ, ξέροντας ότι με κυνηγουσε η στρατολογία και αν έχανα την εγγραφή έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα, ειχα απλά καταρρεύσει!). Το αποτέλεσμα ήταν ότι η στριφνή δεσποινις ξαφνικά με κοίταξε με κατανόηση, πήρε τα υπόλοιπα χαρτιά , προχώρησε την εγγραφή και μου δήλωσε πως για μένα θα κάνει παρατυπία και θα περιμένει μέχρι να έρθει το έγγραφο που έλειπε!
Με τον Didier γιναμε φίλοι, τα πιναμε συχνά στο Παρίσι το χειμώνα και στην Αμοργό τα καλοκαιρια. Μετά , χαθηκαμε για δυο τρία χρόνια. Εγω γύρισα στην Ελλάδα, πήγα στρατο , ξεκίνησα να δουλεύω. Και ξαφνικά, εκει που ένιωθα τελματωμένος μου ηρθε η πρότασή του ! Να γυρίσω στο Παρίσι και να δουλέψουμε μαζί στην εταιρία που είχε στο μεταξύ στήσει εκεινος. Μου το πρότεινε στο τηλέφωνο και ειπα το ναι σε εικοσι δυτερόλεπτα. «Ηξερα πως εισαι πάντα σιγουρος για τον εαυτο σου στα επαγγελματικά σου» μου ειπε. Στην πραγματικοτητα αυτό που συνέβαινε ήταν...αυστηρά προσωπικο ! Εγώ ειχα μολις χωρίσει και κάθε γωνιά της Αθήνας με έπνιγε. Κι έτσι ξεκινήσαμε την επαγγελματική μας συνεργασία.
Όλα πήγαιναν ρολόι (επαγγελματικές εμπειρίες, χρήματα και ευχάριστες γκομενοδουλειές). Ωσπου, σε ένα ταξίδι στην Αθήνα, εγώ…κεραυνοβολούμαι! Ποιο Παρίσι, ποια λεφτά, ποιος Didier!! Μετά από δυο μηνες σιρόπια στα τηλέφωνα και μερικά σαββατοκυριακα πάθους στη Λισαβώνα και τη Βενετία, παιρνω τη μεγάλη αποφαση! «Didier, πρέπει να γυρίσω πίσω. Μου εκαναν πρόταση από την εταιρία τάδε- πώς να αρνηθώ?» «Πώς να αρνηθεις, πράγματι… τοξερα ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε αυτό. Δεν θα έχαναν στην Ελλάδα κάποιον με τις εμπειρίες σου. Να πας!»
Και ηρθα στην Αθηνα κι έμεινα τα χρονάκια μου… Ωραία ήταν, δε λέω. Η δουλειά στην αρχή ήταν φυσικά πολύ μέτρια (ψέματα ειχα πει στον φιλαράκο μου!), αλλά σιγά σιγά τακτοποιήθηκε αυτό. Εζησα μια ωραία σχέση, ήμουν με τους φιλους από τα παλιά. Αλλά τη φθορά πώς να τη νικήσεις? Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν…
Και βέβαια, ποιος ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα τον Ιούνιο? Και τι μου πρότεινε? Να αναλάβω το τμήμα νοτιανατολικής Ευρώπης στην εταιρία ! Με βάση στο Παρίσι και συχνά ταξίδια σε Ρώμη, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη. Πόσο χρειάστηκε να απαντήσω? Δεκαπέντε δευτερόλεπτα? Αντε, εικοσι! Τις λεπτομέρειες τις αφήσαμε για τέλη Αυγούστου. Ελα όμως που ο έρωτας αποφάσισε να με επισκεφτει πάλι ακριβώς την επομένη της πρότασης… Στην αρχή δεν έδωσα σημασία Θα είναι κάτι περαστικο ειπα. Με τις μέρες όμως φούντωνε.. Δεν με αναγνώριζα πάλι. Κι ο Didier, ολο και να παιρνει τηλέφωνα και να μου συζητάει σχέδια και να ζητάει τις ιδέες μου. Τι ιδέες να ειχα εγώ? Πού να πάμε με την αγάπη μου το βράδυ, σε ποιο ερημονήσι να το σκάσουμε για ένα τριήμερο και τέτοια.. Ομως πλησίαζε και η κρίσιμη Δευτέρα! Η μέρα που έπρεπε να κάνω την τελική επικοινωνία με τον Didier . Εκεινος ανησυχούσε λίγο – με ρωτούσε αν ειχα βγάλει τα εισιτήρια, αν χρειαζόταν να κάνει κάτι για να νοικιάσω σπίτι στο Παρίσι κλπ. Κι εγώ ήμουν στο φλου και την αναμονή. Ενας επαγγελματίας όπως εγώ…Κάτι δεν του πήγαινε καλα΄. Κυριακή βράδυ, αφού πρόβαρα την ωρα του ντους το ψέμα που πάλι θα του ξεφούρνιζα , ακουω το ηχο του μηνύματος στο κινητο. Ηταν το μωρό μου. Ηθελε να τα πούμε οπωσδήποτε. Μάλλον ήθελε να μου πει οπωσδήποτε ότι δε μπορούμε να συνεχίσουμε .. Εχω ξεχάσει να σας πω ότι οταν γνωριστήκαμε είχε ήδη μια σχέση! Το ειχα βλέπετε ξεχάσει κι εγώ!!
Κι έτσι, Δευτέρα πρωί, δεν πήρα τον Didier καν τηλέφωνο. Πήρα την πρωινή πτήση και βρέθηκα στο Παρίσι. ‘Απατεώνα’ μου ειπε μολις με ειδε. Μ’ εκανες να τρομάξω. Αλλά κατά βάθος ήξερα ότι εισαι professional! ¨» Πρέπει να σας πω ότι έχω ηδη βρει διαμέρισμα (μιας φιλης που μετακομισε σε ιδιόκτητο) και από χθες άρχισα και τις μπαρότσαρκες. Εννοειται ότι δεν έχω συνέλθει από το σοκ του χωρισμού. Αλλά το παλεύω με…θεραπεία σοκ όπως βλέπετε! Άλλη πόλη, άλλοι άνθρωποι, άλλη δουλειά…
Η μήπως όχι? Μήπως ιδια (όπως παλιά) πόλη, ίδια δουλειά και… πιθανώς άλλοι άνθρωποι?
«Φοβήθηκα μαζί σου αυτή τη φορά» μου ειπε πριν από λιγο στο γραφειο ο Didier. «Σα να σε κραταει κάτι στην Αθήνα. Σε κυνηγάνε πάλι από την παλία εταιρία ε?» «Όχι, υπηρχε μια πρόταση καινούρια αλλά την απέρριψα» του απάντησα αγέρωχα. Αναστέναξε με ανακούφιση. «Βρε μήπως είναι καλύτερα να μην πηγαινεις καθόλου στην Αθήνα? Να δώσω τα προτζεκτ εκει κάπου αλλού?» «Ελα τώρα- μην κάνεις σα γκομενα!! Αντέχω στους πειρασμούς». Γέλασε.
Κατά βάθος δεν θα μπορούσα να κόψω τελειως τη δόση μου από Αθήνα – το καταλαβαινετε ε? «Δεν θα ξεκινήσεις τίποτα συζητήσεις όμως …» μου ειπε με ένα πονηρό χαμογελο. «Μπα, μην ανησυχείς για αυτό» .
Αλήθεια του έλεγα. (Είπαμε - άρχισα ηδη τις παρισινές μπαρότσαρκες και δεν τα καταφέρνω κι άσχημα σε αυτον τον τομέα! )Μεταξύ μας όμως τώρα, δεν ειμαι ο τύπος που μπορεί να εγγυηθεί τι θα κάνει , αν επιδιώξουν τις …. συζητήσεις οι άλλοι….Αλλά φυσικά δεν είπα τίποτα. . Τον αγαπάω τον Didier. Αν είναι να του τη φέρω πάλι , ας γίνει στην ώρα του. Μην τον έχω στην πρίζα από τώρα….
