Wednesday, March 26, 2008

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ


Εκρυψε λέει η ΕΡΤ τη διαμαρτυρία των γάλλων δημοσιογράφων για το θιβετ.
Δεν διάβασα πολλά για το θέμα , ούτε άκουσα δικαιολογίες σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Μου το είπαν χθες σε μια παρέα και ένιωσα ότι δε χρειάζεται να πληροφορηθώ λεπτομέρειες. Στην Ελλαδα ζω - ξέρω τη νοοτροπία που οδηγεί σε αυτές τις καταστάσεις.
"Να μην αμαυρωθεί η τελετή"!! Ετσι σκέφτηκαν οι αρμόδιοι της ΕΡΤ. Να μη λερώσουμε τη μεγαλειώδη αναπαράσταση της αφής της ολυμπιακής φλόγας με ενοχλητικές διαμαρτυρίες!!
Ποια τελετή? Αυτην που εμπνεύστηκαν οι γερμανοι (χιτλερικοι) διοργανωτές των Ολυμπαικων του 1936 στο Βερολίνο της αρείας φυλής ! Αυτη την φασιστική κιτς αναβίωση του αρχαίου πνευματος! Που μας κάνει εμας τους 'απογόνους" να νιώθουμε ότι κάτι είμαστε - αφού μας χαρίζουν και τα ξένα κανάλια λίγα λεπτά δημοσιότητας.
Δεν αμαυρώνει την τελετή η καμμένη (απο την ανικανοτητα του κράτους μας) Ολυμπια ! Η διαμαρτυρία μας ενόχλησε!
Και πράγματι.... πόσο σημαντικο είναι να ειμαστε συνεχιστες του αρχαιου ελληνικου πνευματος φορώντας χλαμύδες! Οτι εδώ γεννηθηκε η δημοκρατία, όπως καυχόμαστε, δεν μας απασχολει βέβαια και τόσο. Οτι η φριχτη καταπιεστική μηχανη του κινεζικού καθεστώτος έχει φέρει σε απογνωση τους κατοικους του Θιβετ, δεν θέλουμε να το θυμόμαστε. Και θεωρούμε ότι το χρέος μας απέναντι στην 'παράδοση" μας ειναι να μη χαλάσει η τελετή - οχι να δείξουμε ότι η δημοκρατία και η ελευθερία είναι οι μεγαλύτερες αξίες μας!
Αηδιάζω ..

Friday, March 21, 2008

Nα βάλει ο γαμπρος το νυφικο?


Στην επικαιρότητα οι "ενώσεις" μεταξυ ομοφύλων (αντρων ή γυναικών). Η συζήτηση ξεκίνησε με την δημοσιοποίηση της προθεσης της κυβέρνησης να επιτρέψει το 'συμφωνο συμβίωσης" μονο για ετερόφυλα ζευγάρια. Δικαίως ξεσηκώθηκαν οι gay και ζητούν επέκταση του δικαιώματος αυτου και σε εκεινους. Αν δύο άνθρωποι αγαπιούνται και ζουν μαζι, δε μπορει η κοινωνία να τους στερεί τα δικαιώματα που αναγνωρίζει στα άλλα ζευγάρια , μονο και μονο επειδή ανηκουν σε μια μειοψηφία. Η δικαιολογία ότι θίγονται τα 'χρηστά ήθη" κάποιων (λιγων ή πολλών) δεν έχει καμια αξία. Και τη γιαγιά μου την σόκαρε ένας μαυρος ζωηρούλης που έμενε στη γειτονια μας, αλλα δεν διανοήθηκε να ζητήσει απο το κράτος να του απαγορέψει να παντρευτεί αν κάποτε το θελήσει!
Ας ξεχωρίσουμε τα πράγματα. Αλλο η αντίληψη περί "ηθικής" και οι "παραδόσεις "μιας κοινωνίας και άλλο η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε μια συγχρονη δημοκρατία.
Σκεφτείτε την περίπτωση μιας γυναίκας που συζει με κάποια άλλη και η κακή τύχη τα φέρνει έτσι, ώστεη σύντροφός της να αρρωστήσει. Την στηρίζει συναισθηματικά , της δίνει τα φάρμακά της , μένει πλάι της μέχρι το τέλος. Κι έρχεται μετά η απούσα οικογένεια και κληρονομεί την περιουσία της , πετώντας στον δρόμο την αληθινη σύντροφο επειδή αυτη δεν καλύπτεται νομικά απο πουθενά. Για πόσο ακομη μπορούμε να ανεχόμαστε αυτην την ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι στους διαφορετικούς απο την πλειοψηφία?
Πάμε τώρα στις παραδόσεις. Εδώ εγώ προτεινω να ακούσουμε την κοινωνία. Αν αναγνωριστουν νομικά ιδια δικαιώματα (φορολογικά, κληρονομικά κλπ) σε όλα τα ζευγάρια ανεξαρτήτως φύλου, τότε το κράτος έχει εκπληρώσει την υποχρέωση του απέναντι στους πολιτες χωρις διακρίσεις. Το αν θα πρέπει να γίνοντα και τελετές γάμου στα δημαρχεία, ας το αποφασισουν ελεύθερα οι τοπικές κοινωνίες. Αν σε μια πόλη οι περισσότεροι πολίτες θεωρούν γελοίο ή ενοχλητικο το θέαμα του δημάρχου που αλλάζει βέρες , εγω πάω πάσο! Αφου η ισοπολιτεια έχει εξασφαλιστει, λίγη σημασία έχει το τελετουργικο. Θέλω να πώ, οτι το κράτος μπορει π.χ. να υποχρεώσει με μια έκτακτη εισφορά να δοθουν χρήματα για τα θύματα ενος μεγάλου σεισμού. Δεν θα επιβάλει όμως κιολας να οργανώσουν οι δήμοι φιλανθρωπικά τέια με επισημο ένδυμα! Το βασικο είναι να δοθούν τα λεφτά - αν κάποιοι θέλουν να κάνουν γκαλά, ας το κάνουν.
Θα πρότεινα λοιπον να προχωρήσουμε επιτέλους στην ανγνώριση ισων διακιωμάτων και για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και απο εκει και πέρα να αφήσουμε ελεύθερες τις τοπικές κοινωνίες να αποφασίσουν αν τις σοκάρει ή όχι και η τελετή στο δημαρχείο! Οπως δεν θέλει η εκκλησία να ευλογήσει τον γάμο αυτο, έχει δικαίωμα και ο δήμαρχος να μην ενθουσιάζεται με την ιδέα μιας τέτοιας τελετής. Θα το συνηθίσει ο κόσμος κι αυτό με τον καιρό. Ας ξεκινησουμε με τα βασικά (ισοτητα σύμφωνα με το σύνταγμα και σύμφωνο συμβίωσης ενώπιον συμβολαιογράφου) και πάμε στις παράτες σιγά σιγά καθώς θα ωριμάζουν οι συνθήκες.
Υ.Γ. Εγω βεβαια πάντα πιστευα ότι το μεγάλο πλεονέκτημα των gay είναι ακριβως το ότι μπορουν να γλιτώσουν απο κοινωνικους καταναγκασμους όπως ο γάμος. Οπότε, είναι λογικο να στενοχωριέται κάποιος επειδή δεν θα φορέσει...νυφικο ????

Friday, August 24, 2007

ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ...


Yπάρχει ένας άνθρωπος που σε διάφορες κρίσιμες στιγμές της ζωής μου εμφανίζεται μπροστά μου και …μ’ ένα μαγικο τρόπο με ανεβάζει! Τον λενε Didier – ηταν συμφοιτητης μου στο Παρίσι.
Τον γνώρισα στην ουρά των εγγραφών στο Πανεπιστήμιο. Στεκοταν διπλα μου, πιάσαμε την κουβέντα, ενθουσιάστηκε που ημουν Ελληνας. Όταν έφτασα στο γκισε μετά απο ώρες ορθοστασίας και η υπάλληλος μου ανακοίνωσε ότι μου έλειπε ένα χαρτί (και «έπρεπε να το φέρω από την Ελλάδα μεχρι αυριο» γιατί ηταν τελευταια μέρα εγγραφών και μετά έχανα την προθεσμία) ο Didier ανέλαβε δράση! Δεν έμαθα ποτέ τι της ειπε και τι κανόνισε (εγώ, ξέροντας ότι με κυνηγουσε η στρατολογία και αν έχανα την εγγραφή έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα, ειχα απλά καταρρεύσει!). Το αποτέλεσμα ήταν ότι η στριφνή δεσποινις ξαφνικά με κοίταξε με κατανόηση, πήρε τα υπόλοιπα χαρτιά , προχώρησε την εγγραφή και μου δήλωσε πως για μένα θα κάνει παρατυπία και θα περιμένει μέχρι να έρθει το έγγραφο που έλειπε!
Με τον Didier γιναμε φίλοι, τα πιναμε συχνά στο Παρίσι το χειμώνα και στην Αμοργό τα καλοκαιρια. Μετά , χαθηκαμε για δυο τρία χρόνια. Εγω γύρισα στην Ελλάδα, πήγα στρατο , ξεκίνησα να δουλεύω. Και ξαφνικά, εκει που ένιωθα τελματωμένος μου ηρθε η πρότασή του ! Να γυρίσω στο Παρίσι και να δουλέψουμε μαζί στην εταιρία που είχε στο μεταξύ στήσει εκεινος. Μου το πρότεινε στο τηλέφωνο και ειπα το ναι σε εικοσι δυτερόλεπτα. «Ηξερα πως εισαι πάντα σιγουρος για τον εαυτο σου στα επαγγελματικά σου» μου ειπε. Στην πραγματικοτητα αυτό που συνέβαινε ήταν...αυστηρά προσωπικο ! Εγώ ειχα μολις χωρίσει και κάθε γωνιά της Αθήνας με έπνιγε. Κι έτσι ξεκινήσαμε την επαγγελματική μας συνεργασία.
Όλα πήγαιναν ρολόι (επαγγελματικές εμπειρίες, χρήματα και ευχάριστες γκομενοδουλειές). Ωσπου, σε ένα ταξίδι στην Αθήνα, εγώ…κεραυνοβολούμαι! Ποιο Παρίσι, ποια λεφτά, ποιος Didier!! Μετά από δυο μηνες σιρόπια στα τηλέφωνα και μερικά σαββατοκυριακα πάθους στη Λισαβώνα και τη Βενετία, παιρνω τη μεγάλη αποφαση! «Didier, πρέπει να γυρίσω πίσω. Μου εκαναν πρόταση από την εταιρία τάδε- πώς να αρνηθώ?» «Πώς να αρνηθεις, πράγματι… τοξερα ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε αυτό. Δεν θα έχαναν στην Ελλάδα κάποιον με τις εμπειρίες σου. Να πας!»
Και ηρθα στην Αθηνα κι έμεινα τα χρονάκια μου… Ωραία ήταν, δε λέω. Η δουλειά στην αρχή ήταν φυσικά πολύ μέτρια (ψέματα ειχα πει στον φιλαράκο μου!), αλλά σιγά σιγά τακτοποιήθηκε αυτό. Εζησα μια ωραία σχέση, ήμουν με τους φιλους από τα παλιά. Αλλά τη φθορά πώς να τη νικήσεις? Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν…
Και βέβαια, ποιος ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα τον Ιούνιο? Και τι μου πρότεινε? Να αναλάβω το τμήμα νοτιανατολικής Ευρώπης στην εταιρία ! Με βάση στο Παρίσι και συχνά ταξίδια σε Ρώμη, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη. Πόσο χρειάστηκε να απαντήσω? Δεκαπέντε δευτερόλεπτα? Αντε, εικοσι! Τις λεπτομέρειες τις αφήσαμε για τέλη Αυγούστου. Ελα όμως που ο έρωτας αποφάσισε να με επισκεφτει πάλι ακριβώς την επομένη της πρότασης… Στην αρχή δεν έδωσα σημασία Θα είναι κάτι περαστικο ειπα. Με τις μέρες όμως φούντωνε.. Δεν με αναγνώριζα πάλι. Κι ο Didier, ολο και να παιρνει τηλέφωνα και να μου συζητάει σχέδια και να ζητάει τις ιδέες μου. Τι ιδέες να ειχα εγώ? Πού να πάμε με την αγάπη μου το βράδυ, σε ποιο ερημονήσι να το σκάσουμε για ένα τριήμερο και τέτοια.. Ομως πλησίαζε και η κρίσιμη Δευτέρα! Η μέρα που έπρεπε να κάνω την τελική επικοινωνία με τον Didier . Εκεινος ανησυχούσε λίγο – με ρωτούσε αν ειχα βγάλει τα εισιτήρια, αν χρειαζόταν να κάνει κάτι για να νοικιάσω σπίτι στο Παρίσι κλπ. Κι εγώ ήμουν στο φλου και την αναμονή. Ενας επαγγελματίας όπως εγώ…Κάτι δεν του πήγαινε καλα΄. Κυριακή βράδυ, αφού πρόβαρα την ωρα του ντους το ψέμα που πάλι θα του ξεφούρνιζα , ακουω το ηχο του μηνύματος στο κινητο. Ηταν το μωρό μου. Ηθελε να τα πούμε οπωσδήποτε. Μάλλον ήθελε να μου πει οπωσδήποτε ότι δε μπορούμε να συνεχίσουμε .. Εχω ξεχάσει να σας πω ότι οταν γνωριστήκαμε είχε ήδη μια σχέση! Το ειχα βλέπετε ξεχάσει κι εγώ!!
Κι έτσι, Δευτέρα πρωί, δεν πήρα τον Didier καν τηλέφωνο. Πήρα την πρωινή πτήση και βρέθηκα στο Παρίσι. ‘Απατεώνα’ μου ειπε μολις με ειδε. Μ’ εκανες να τρομάξω. Αλλά κατά βάθος ήξερα ότι εισαι professional! ¨» Πρέπει να σας πω ότι έχω ηδη βρει διαμέρισμα (μιας φιλης που μετακομισε σε ιδιόκτητο) και από χθες άρχισα και τις μπαρότσαρκες. Εννοειται ότι δεν έχω συνέλθει από το σοκ του χωρισμού. Αλλά το παλεύω με…θεραπεία σοκ όπως βλέπετε! Άλλη πόλη, άλλοι άνθρωποι, άλλη δουλειά…
Η μήπως όχι? Μήπως ιδια (όπως παλιά) πόλη, ίδια δουλειά και… πιθανώς άλλοι άνθρωποι?
«Φοβήθηκα μαζί σου αυτή τη φορά» μου ειπε πριν από λιγο στο γραφειο ο Didier. «Σα να σε κραταει κάτι στην Αθήνα. Σε κυνηγάνε πάλι από την παλία εταιρία ε?» «Όχι, υπηρχε μια πρόταση καινούρια αλλά την απέρριψα» του απάντησα αγέρωχα. Αναστέναξε με ανακούφιση. «Βρε μήπως είναι καλύτερα να μην πηγαινεις καθόλου στην Αθήνα? Να δώσω τα προτζεκτ εκει κάπου αλλού?» «Ελα τώρα- μην κάνεις σα γκομενα!! Αντέχω στους πειρασμούς». Γέλασε.
Κατά βάθος δεν θα μπορούσα να κόψω τελειως τη δόση μου από Αθήνα – το καταλαβαινετε ε? «Δεν θα ξεκινήσεις τίποτα συζητήσεις όμως …» μου ειπε με ένα πονηρό χαμογελο. «Μπα, μην ανησυχείς για αυτό» .
Αλήθεια του έλεγα. (Είπαμε - άρχισα ηδη τις παρισινές μπαρότσαρκες και δεν τα καταφέρνω κι άσχημα σε αυτον τον τομέα! )Μεταξύ μας όμως τώρα, δεν ειμαι ο τύπος που μπορεί να εγγυηθεί τι θα κάνει , αν επιδιώξουν τις …. συζητήσεις οι άλλοι….Αλλά φυσικά δεν είπα τίποτα. . Τον αγαπάω τον Didier. Αν είναι να του τη φέρω πάλι , ας γίνει στην ώρα του. Μην τον έχω στην πρίζα από τώρα….

Wednesday, July 18, 2007

...καi μην ξεχάσετε να περάσετε υπέροχα!


Ενα πρωινο του Μάη ο Γιώργος τηλεφώνησε στη Μαίρη. "Μικρουλι, κανόνισε την άδειά σου 23 με 30 Ιουλίου. " Εκεινη αιφνιδιάστηκε, του είπε πως έπρεπε να το δει με τον προιστάμενό της. "Εκλεισα τις διακοπές μας. Εχω εισιτήρια, ξενοδοχείο, τα πάντα. Μη μας το χαλάσεις!". Ολα πήγαν εντάξει - την επομένη τον ειδοποίησε ότι τα κανόνισε. Ο Γιώργος της ειπε μονο πως θα πηγαιναν στην Πάρο. Οι λεπτομέρειες (σε ποιο χωριο, σε ποιο ξενοδοχειο κλπ) θα ήταν έκλπηξη. Στην πραγματικότητα δεν είχε κανονίσει τίποτα! Κατ αρχην ήθελε να τσεκάρει αν εκεινη ήταν διατεθειμένη να κάνει διακοπές μαζί του (ηταν μαζι μονο τρεις μήνες). Αφού το επιβεβαίωσε αυτο, άρχισε να ψάχνει τα πρακτικά! Ενας φιλος στην Πάρο του πρότεινε ένα συγκρότημα με στουντιο λίγο έξω απο τη Νάουσα. Τα δωμάτια ειναι μεγάλα και με 'σχετική θέα"- μονο που κοστίζουν 80 ευρω. Ο Γιώργος έκανε τους υπολογισμούς του - αν πλήρωνε και η Μαρία δεν υπηρχε πρόβλημα. Αν όμως αναλάμβανε εκεινος το κόστος της έκπληξης? Για καλο και για κακό αποφάσισε να κόψει μια μέρα απο τις διακοπές. "Θα γυρίσουμε στην Αθηνα Σάββατο, να αποφύγουμε το χαμό στο λιμάνι κυριακή βράδυ" της είπε.
Πόνταραν πολύ κι οι δυο σε αυτες τις διακοπές. Θα κολυμπούσαν, θα χαλάρωναν, θα έκαναν έρωτα, θα ξενυχτούσαν! Τέλεια! Στα μπαρ όταν όλοι τους ρωτούσαν πού θα πάνε, είχαν ετοιμη την απάντηση. Και καθώς οι μέρες πλησίαζαν, αυτο ήταν το μόνο που τους απασχολούσε. Στη δουλειά την τελευταία μέρα, ήταν και οι δυο ευτυχισμένοι. Ουφ, επιτέλους φυγή! Ο Γιώργος την έκανε νωρίτερα και πήγε στο Κολωνάκι για καφέ με άλλη διάθεση! Η Μαίρη έμεινε με δυο φιλες και τα λέγανε - φιληθήκανε ,έδωσαν ευχές κι έφυγαν τελευταίες απο το έρημο γραφείο.
Πρωι πρωι φτάσανε στο λιμάνι και στριμώχτηκαν στην ουρά για το χάι σπηντ. Τα καθίσματα μικρά, ο αέρας αποπνικτικός, κούναγε κιολας το αναθεματισμένο... Δεν πτοήθηκαν! Εφτασαν στο δωμάτιο . Δεν ήταν άσχημο. Ξάπλωσαν στο κρεβάτι (ο Γιώργος με πονηρές προθέσεις) αλλά αποκοιμήθηκαν έτσι πτώματα που ήταν!
Στη θάλασσα είχε πολύ κοσμο. Σχεδον κανεις δεν κολυμπούσε! Παρά τη ζέστη όλοι έκαναν απλώς ηλιοθεραπεία. Ο Γιώργος διάβαζε το SPORTDAY - κάποια στιγμή βαρέθηκε και πήγε στην ταβέρνα για μπύρες. Η Μαρία έβαζε συνέχεια κρέμα στο πρόσωπο και χάζευε έναν μελαχρινο που είχε απλώσει πετσετα δίπλα της. Ηταν παρεα με έναν άλλον και έδειχνε διαθέσιμος. Ξαφνικά, σα να ξύπνησε απο μηνες ύπνου, συνειδητοποίησε κι εκεινη ότι ήταν διαθέσιμη!
Το βράδυ πήγαν για φαγητό - έφαγαν κεφτεδάκια, σαλάτες, μελιτζάνες, κολοκυθοκεφτέδες, τηγανητές πατάτες.... ηπιαν και ενα μπουκάλι κρασί! Η τσάρκα στα μπαρ έφερε και τον πρώτο καβγά. Ο Γιώργος ηθελε να την κάνουν, αλλά η Μαρία έψαχνε απεγνωσμένα τον μελεχρινο απο την παραλία και δεν ξεκουνούσε με τίποτα!
Τον ξαναείδε την επομένη στη θάλασσα - αφού τον έπαιξε με το βλέμμα, του έκανε τη δύσκολη! Τελικά, όταν ο Γιώργος έφυγε για τις μπύρες του, άλλαξαν τηλέφωνα. Θα τα λέγανε το βράδυ- μπορούσαν να κανονίσουν να πάνε στο ιδιο μπαρ!
Δυο μέρες μετά η Μαρία κι ο Γιώργος πήγαν βολτα με το μηχανάκι. "Βλέπεις αυτές τις μεζονέτες?" τη ρώτησε. "Εμαθα τιμές. Δεν ειναι και τόσο ακριβά. Σκεφτομουν ότι με ένα δάνειο θα μπορούσα να αγοράσω κάτι εκει. Θα ηταν ωραια να έχουμε ένα σπιτι εδώ, δε συμφωνείς?" Η Μαρία κούνησε το κεφάλι της. "Γιατί όχι?Σκέψου το!" Εκεινος είχε ήδη ξεσηκωθει - σχεδίαζε να ξαναέρθει για ένα σαββατοκύριακο τον Σεπτέμβριο και να το δει σοβαρά το θέμα. Του άρεσε πολύ η ιδέα. Ενα σπίτι σε νησι με όλες τις ανέσεις της πόλης. Θα έβαζε και NOVA να βλέπει τους αγώνες και να περνάει η ώρα τέλεια! Θα καλούσε φιλους απο την Αθήνα, θα μπορούσε να φέρει και καμια γκόμενα στα κρυφά απο τη Μαρία...Ονειρο!
Εκαναν έρωτα μονο δυο φορές (η Μαρία προλαβε όμως και έπαιξε με τον μελαχρινο τουλαχιστον τρία βράδυα, αφού ο Γιώργος λιώμα έφευγε απο τα μπαρ). Πήραν απο δυομιση κιλά ο καθένας , κάηκαν απο τον ήλιο και ο Γιώργος έπαθε θλάση στο πόδι του! Από την παραλία η Μαρία έστελνε συνέχεια στις φίλες της φωτογραφίες που έβγαζε με το κινητο .
Το Σάββατο ξαναστριμώχτηκαν στην οικονομική θέση του χάισπηντ- μια κυρία έκανε εμετό δίπλα τους και έπρεπε να υπομεινουν τη μποχα μέχρι να φτάσουν στον Πειραιά. Γύρισαν στα σπίτια τους πτώματα. Ο Γιώργος κανόνισε να βγει με τους κολλητους του να τα πούνε (θα τον παρέσυραν και στα γνωστά κωλάδικα για στριπτηζ και ένα γρήγορο με καμια μολδαβή). Η Μαρία είδε ένα dvd και μιλησε άπειρες ώρες στο τηλέφωνο με την κολλητή της που ήταν στη Μήλο.
Ειχαν μπροστά τους άλλη μια εβδομάδα άδεια! Πώς θα την γέμιζαν Θεέ μου?

Monday, July 2, 2007

ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟΣ REVISITED




Ημουν δεκαεπτά- καλοκαιρι αμεσως μετά τη Β Λυκείου. Με όσο χαρτζιλίκι είχα συγκεντρώσει και με τον εφηβικο μου έρωτα διπλα μου ξεκινησα για τις Κυκλάδες. Προορισμος η Ιος και η Σαντορίνη , με πρώτο σταθμο τη Φολέγανδρο! Πού την ειχαμε ανακαλύψει? Κάποιος συμφοιτητής της αδελφής μου (εστετ προφανως) με ειχε ενημερώσει για την ύπαρξη αυτου του μικρού νησιού "που δεν το εχει μολύνει ακομη ο τουρισμός". Μετά απο 10-11 ώρες ταξιδι το πλοίο έφτασε επιτέλους στο λιμάνι. Ποιο λιμάνι δηλαδή... Τότε κατασκευαζόταν! Μειναμε "αρόδου" και δυο λάντζες πλησίασαν το καράβι για να πάρουν τους επιβάτες. Ειχε αέρα και κύματα, δεν ήταν ευκολο να ισορροπήσεις..Το διασκεδάσαμε πάντως. Τα καίκια μας έβγαλαν στο Καραβοστάσι. Καμια εικοσαριά σπίτια ήταν όλο κι όλο το χωριο , διακρίναμε και ένα εστιατόριο. Οσοι έψαχναν αγωνιωδώς για δωμάτιο απογοητεύτηκαν γρήγορα. Κανεις δεν περίμενε τους επισκέπτες για να προσφέρει κατάλυμα. Οι περισσότεροι εφυγαν άλλωστε για καμπινγκ. Ο κακομαθημένος έφηβος που ήμουν εγώ δεν δεχόταν με τιποτα να περάσει τη νύχτα με τον έρωτά του στη φύση κάτω απο ένα δέντρο (φοβάμαι τα φιδια) ουτε σε κάποια παραλία (αδυνατον να κοιμηθω με τα κουνουπια). Βρήκα ένα ντοπιο και έμαθα ότι υπήρχε δυνατότητα να ανεβουμε στη Χώρα και ίσως εκει να υπήρχε κανένα δωμάτιο . Προθυμοποιήθηκε να μας ανεβάσει με το HILUX! Στη Χώρα πράγματι ένας γνωστος του μας έδωσε τη λύση. Εγκαινιάσαμε τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που μολις ειχε χτίσει!
Το πρωί που ξυπνήσαμε και βγήκαμε βόλτα η θέα απο την Πούντα στο Αιγαίο μου πήρε την ανάσα. Επειτα περπατήσαμε στο Κάστρο και καθήσαμε στην πλατεια με τα ψηλά δέντρα που σε έκανε να νομίζεις πως εισαι σε χωριο στο Πήλιο! Τόση δροσιά απο το πράσινο και τον αέρα, πού να τη φανταστεις Ιούλιο μηνα στις Κυκλάδες! Βέβαια το πράσινο υπήρχε μονο εκει.. το νησί ειναι ξερο και άγριο .
Μέσα σε 24 ώρες κατάλαβα ότι η Φολέγανδρος θα ήταν για μένα έρωτας κερυνοβόλος! Η Ιος και η Σαντορίνη μπορούσαν να περιμένουν (τις επισκέφτηκα πράγματι το επόμενο καλοκαιρι).
Μειναμε 8-9 μέρες. Πηγαιναμε για μπάνιο με τα πόδια - δυο ώρες στον ήλιο μέχρι την Αγκάλη και τον Αγιο Νικόλαο. Απλές, αμμουδερές αιγαιοπελαγίτικες παραλίες που ήδη τοτε τις ειχαν ...εποικίσει οι γυμνιστές. Παράδεισος για μας! Το απόγευμα πίναμε καφέ και παιζαμε τάβλι στην πλατεια της Χώρας και το βράδυ τρώγαμε στα δυο τρια εστιατόρια ψητά ή ψάρια με σαλάτες και πατάτες τηγανητές. Μια μέρα πήγαμε στην Ανω Μεριά με το υπέροχο λεωφορείο που στοιβαζε ολους τους τουρίστες του νησιου και αγκομαχούσε στις ανηφόρες.Βρήκαμε εκει μια κυρία που ειχε κάνει την αυλή του σπιτιου της ταβερνάκι και σέρβιρε ματσάτα (χυλοπίτες με κοκορα με σαλτσα ντομάτα).
Θυμάμαι ακομη τη θλίψη μου το απογευμα που φύγαμε με το πλοιο για τον Πειραια. Καθως κοιταζα τον ξερο πανύψηλο βράχο να χάνεται στον ορίζοντα ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου πως θα ξανάρθω σύντομα. Αλλη μια υπόσχεση που δεν τήρησα - μέσα σε τόσες άλλες..
Ξαναπήγα φέτος! Με το χάι σπηντ και με καινουριa παρέα (οχι δοκιμασμένη..). Φτάσαμε σε 4 ώρες στο λιμάνι 'οπου γίνονται τώρα έργα επέκτασης για να δημιουργηθει μαρίνα. Ειχαμε μαζί το αυτοκινητο και δε χρειάστηκε να φορτωθούμε σε κανενα για να πάμε στη Χώρα. Ο χάρτης στο ιντερνετ ήταν πολύ κατατοπιστικος κι έτσι βρήκαμε εύκολα το ξενοδοχειο. Η θέα απο το δωμάτιο μοναδική. Το πέλαγος στα πόδια σου...Η Φολέγανδρος έχει αναπτυχθει πολύ, αλλά δεν πάσχει απο τις συνηθεις ασθένειες του ελληνικού τουρισμού. Ειναι καθαρή, τα ξενοδοχεια ειναι καλόγουστα, τα μαγαζιά δεν έχουν πλαστικές καρέκλες (με αποφαση της Κοινότητας υπάρχουν μονο πάνινες πολυθρόνες και καρέκλες καφενειου και μονο ξύλινες επιγραφές στα καταστήματα). Μια καλά διατηρημένη και λιγο ακριβή κουκλα...Οι πληροφορίες μου λένε 'οτι τον Αυγουστο γίνεται της τρελης , αλλά εμεις πήγαμε Ιούνιο, οπότε δεν 'εχουμε παράπονο. Παντου βρίσκεις εστιατόρια και όλα σερβίρουν ματσάτα!. Αποκλείεται να πιστέψω βέβαια ότι ο κοκορας ειναι ντόπιος (πού να εκθρέψουν τόσα ζώα...). Αν βρεθειτε εκει, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να φάτε στον Ζέφυρο. Ο φοβερός Αποστόλης θα σας εξυπηρετήσει με χαμογελο και όρεξη για κουβέντα και θα απολαύσετε το φαγητο της πολίτισας μαμάς του ! και στο καφενείο της πλατείας σερβίρουν πάντα ωραια γλυκά 8δοκιμάστε την καρπουζένια)Οι επιλογές για παραλίες ειναι περισσότερες πια. γιατί τα καραβάκια σας πάνε στο Κάτεργο (υπέροχη αμμουδιά στη μέση του πουθενα με έναν ανελέητο ήλιο να σε χτυπάει κατακέφαλα - μη διανοηθειτε να πάτε χωρις ομπρέλα) και στο Λιβαδάκι (κρυστάλινα νερά και λείες πλάκες για να ξαπλώσετε).
"Η Φολέγανδρος ειναι για ερωτευμένους" επιμένει να λέει μια φίλη μου που παντρευτηκε και δεν πηγαινει πια! Εχει δικιο. Το άγριο τοπίο, οι ησυχες παραλίες με το κρύο νερο, το ηλιοβασίλεμα απο τη Χώρα θέλουν ρομαντικές ψυχές για να τα απολαύσουν. Αλλιώς, ειναι αλήθεια ότι ειναι ένα μικρό νησι με λίγες επιλογές. Οταν ακους "κουκλα η Χώρα, αλλά ποσες φορές να την πάμε πάνω κάτω.." ξέρεις ότι η σωστή φράση ειναι "καλά ειμαστε μαζί, αλλά μήπως να βλέπαμε κι άλλο κόσμο μήπως συμβει κάτι καλύτερο.." Κάπως έτσι την έπαθα κι εγώ φέτος. Ωραια τα ανετα ξενοδοχεια με τη θέα, ωραια και τα ρακομελα στην πλατεια, αλλά όλα ήταν αλλιώς την πρώτη φορά. Τότε βυθίζαμε τα πόδια στην άμμο και δε μας ένοιαζε τίποτα..
Ηταν τελικά μια ευχάριστη εβδομάδα χωρίς κανένα πάθος. Στα μάτια μου η Φολέγανδρος έμοιαζε όμορφη πάντα, αλλά λίγο χαμηλών τόνων και χωρίς εξάρσεις. Η Αμοργός πέρυσι με ειχε συγκινήσει περισσότερο - εκεινη η πανσέληνος που τη βλέπαμε απο ψηλά να φωτίζει το Αιγαιο μου είχε φανει πρωτόγνορη..
Σημασία εχει πώς εισαι εσύ και με ποιον τη χαζεύεις την πανσέληνο , θα μου πείτε. Και θα συμφωνήσω απολυτα!
Φευγοντας δεν υποσχέθηκα ότι θα επιστρέψω στη Φολέγανδρο. Τώρα που τα γράφω όλα αυτά, νιώθω σα να την πρόδωσα. Αυτο που μάλλον θα ήθελα να πω ήταν "ναι, θα γυρίσω οπωσδήποτε να νιώσω τον αέρα να με χτυπάει στην Πούντα - Με μια καινούρια αγάπη! " Η ζωή θα δείξει..

Friday, June 15, 2007

ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ ΠΕΡΙ ΦΩΤΙΑΣ


Λέω να φιλολογήσω περί έρωτος απόψε...
Ξεκινάω με τον σοφό Οβίδιο "Το καλύτερο απο όλα είναι να προλάβουμε το κακό στην αρχή του, οσο τα συναισθήματα είναι ακομη νωπά και βρισκόμαστε στη φάση που απλώς η ιδέα έχει αρχίσει να τριβελίζει την καρδιά. Οσο είναι ακομη νωρις μπορούμε να ξεριζώσουμε τα σπέρματα μιας μελλούμενης συμφοράς.Το δέντρο που τώρα πια χαρίζει στους διαβάτες τη σκιά του , στην αρχή δεν ήταν παρά ένα τόσο δα κλαράκι, που ο καθένας μπορούσε να τοου δώσει μια με το χέρι και να το ξεριζώσει. Τώρα που μεγάλωσε ποιος το φτάνει?"
Αν συνεχίζετε την ανάγνωση, ειναι γιατί μάλλον δεν τον ακούσατε τον Οβίδιο. Παραδεχτειτε λοιπον πως "δεν είναι τόσο η γοητεία ενός προσώπου που μας κάνει να το ερωτευτούμε, όσο η φράση του ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩ ΑΠΟΨΕ!" (Μ. Προυστ)
Τώρα που πέσαμε λοιπον για τα καλά στην παγίδα του έρωτα, αξίζει να δούμε μαζί την περιγραφή της ψυχής του ερωτευμένου (απο τον Τ. Μανν στον Τονιο Κρεγκερ) "Τότε ζούσε η καρδιά του.. Ηταν γεμάτη λαχτάρα και δυνατή ζήλεια και μια στάλα περιφρόνηση - και μια αγνή μακαριότητα".
Αλλά ο έρωτας δεν μας κάνει σχεδόν ποτέ (και για πολύ) ευτυχισμένους. Διάβαζα έναν ωραίο στιχο της Ολ. Καράγιωργα "Ουτε συ δεν είχες , δεν έφερες το κομμάτι το βράχο που ζήτησα απ'ολους σας που έχω αγαπήσει.."
Το έχω αναφέρει και παλιότερα αλλά το ξαναγράφω γιατί το αγαπώ πολύ . Ειναι του Α. Μπίστικα "Για μια μοναξιά ματώσαμε τα χείλη μας, χυδαιολογήσαμε, κοιμηθήκαμε αγκαλιά, μ'ένα μαχαίρι κάτω απο το στρώμα. Για μια μοναξιά μέσα στην πόλη και μέσα μας."
Κι ένας στιχος του Ντ. Χριστιανόπουλου¨"Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ..."
Και κάτι τελευταίο. Δεν γράφτηκε ποτέ - μου το είπε η φίλη μου η Αννα με κάποια ευκαιρία. "Πώς γίνεται να καίγεσαι μέσα σου και να φοβάσαι να πλησιάσεις την φωτιά δίπλα σου?"

Wednesday, June 13, 2007

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ


Διαβάζω στο σημερινο ΒΗΜΑ ότι ¨με εντολή του Πρωθυπουργού προς την υπουργό Παιδείας το επίμαχο βιβλίο ιστορίας της Στ δημοτικού αλλάζει ριζικά¨! Δεν έχει νόημα να ξαναρχίσουμε τη συζήτηση για το κρυφό σχολειό, τον ¨συνωστισμό στη Σμύρνη και την κυπριακή υπόθεση. Το βιβλίο προκάλεσε αντιδράσεις γιατί προσπαθησε να εισάγει μια ουδέτερη ανάγνωση της Ιστορίας. Η άποψη των συγγραφέων του είναι ότι οι μαθητές πρέπει να αναπτύσσουν κριτική σκέψη και όχι να διαπαιδαγωγούνται έλληνοχριστιανικά΄. Εκει ειναι το μεγάλο θέμα . Αν το ζήτημα ήταν μια φράση ή ένα αμφισβητούμενο περιστατικο θα το λύνανε μεταξύ τους οι ιστορικοι και οι εκπαιδευτικοί. Ομως το ¨Πατριωτικο μέτωπο¨ (απο Καρατζαφέρη και θέμο Αναστασιάδη μέχρι Χριστόδουλο και Κανέλλη) έχει άλλη άποψη. Τα παιδιά πρέπει να μαθαινουν ότι είμαστε μια ηρωική φυλή που με την πίστη της τα βάζει με όλους τους βάρβαρους γύρω μας! Μύθος το κρυφο σχολειο; Πιθανον- αλλά χρήσιμος μύθος! Σφάξαμε τούρκους όταν πήγαμε απο τη Μικρά Ασία μέχρι τον Σαγγάριο ; Ναι, αλλά δεν ειναι δυνατον να λέμε τέτοια πράγματα! Δεν ειναι πρωτοφανής αυτη η αντίληψη (που πάντως δεν ταιριάζει με την άποψη του Σολωμού ότι ¨εθνικο ειναι ο,τι ειναι αληθινό΄). Και άλλες χώρες έτσι κινούνται. Η Τουρκία ας πούμε - ή η νεοσύστατη ¨Μακεδονία¨ (που διδάσκει στα παιδιά της ότι ειναι απόγονοι εξ αιματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου). Καλυμμενες δικτατορίες δηλαδή ή ανίσχυρα κρατίδια που ψάχνουν ταυτότητα....
Αντίθετα,λαοί με προαιώνια έχθρα όπως οι γάλλοι και οι γερμανοί επέλεξαν μια ψύχραιμη θεώρηση της δικής τους ιστορίας . Και σήμερα είναι φίλοι και σύμμαχοι. Εμεις αποφασίσαμε ότι δεν είμαστε ώριμοι για κάτι τέτοιο. Μάλλον το αποφάσισε για μας ο κ. Καραμανλής. Οχι γιατί το πιστεύει- αν το πίστευε θα είχε εκφράσει τη γνώμη του νωρίτερα, Ομως χρειάζεται τις ¨πατριωτικές ψήφους¨ ! Και δεν έχει το κουράγιο να κάνει κάτι διαφορετικο.
Ο Πρωθυπουργός λοιπον γράφει την Ιστορία, με οδηγό τι δηλώνει στα γκάλοπ ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης (που μαθαινει ιστορία απο τον Αυτιά και τον Παπαδάκη!). Αν τα γκαλοπ λένε ότι η πλειοψηφία πιστευει ότι υπήρχε κρυφό σχοσλειο, τότε αυτο πρέπει να γράφει και το βιβλίο της ιΙτορίας!!
Ωραία !! Δεν μας χρειάζονται οι ιστορικοι !ούτε μας ενδιαφέρουν οι έρευνες σε αρχεία και άλλα τέτοια κουρασικά! Την Ιστορία εμεις τη γράφουμε μόνοι μας με γκάλοπ και τηλεοπτικές συζητήσεις! Και είναι αυτη που μας αξίζει! Με μπόλικο δάκρυ, αίμα και κυρίως εθνική υπερηφάνεια και πίστη! Βρε μήπως να αναθέσουμε στον Φώσκολο το βιβλίο της Στ δημοτικού; Πιστεύετε ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα υπήρχε κανεις απο τους τώρα διαμαρτυρόμενους που θα είχε πρόβλημα; Η καλύτερή τους θα ήταν! Αν συμφωνούσαν και τα γκαλοπ θα ησύχαζε και ο κ. Καραμανλής. Την έριξα την ιδέα! Λέτε...;;
σχολειο

trash test