Λέω να φιλολογήσω περί έρωτος απόψε...
Ξεκινάω με τον σοφό Οβίδιο "Το καλύτερο απο όλα είναι να προλάβουμε το κακό στην αρχή του, οσο τα συναισθήματα είναι ακομη νωπά και βρισκόμαστε στη φάση που απλώς η ιδέα έχει αρχίσει να τριβελίζει την καρδιά. Οσο είναι ακομη νωρις μπορούμε να ξεριζώσουμε τα σπέρματα μιας μελλούμενης συμφοράς.Το δέντρο που τώρα πια χαρίζει στους διαβάτες τη σκιά του , στην αρχή δεν ήταν παρά ένα τόσο δα κλαράκι, που ο καθένας μπορούσε να τοου δώσει μια με το χέρι και να το ξεριζώσει. Τώρα που μεγάλωσε ποιος το φτάνει?"
Αν συνεχίζετε την ανάγνωση, ειναι γιατί μάλλον δεν τον ακούσατε τον Οβίδιο. Παραδεχτειτε λοιπον πως "δεν είναι τόσο η γοητεία ενός προσώπου που μας κάνει να το ερωτευτούμε, όσο η φράση του ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩ ΑΠΟΨΕ!" (Μ. Προυστ)
Τώρα που πέσαμε λοιπον για τα καλά στην παγίδα του έρωτα, αξίζει να δούμε μαζί την περιγραφή της ψυχής του ερωτευμένου (απο τον Τ. Μανν στον Τονιο Κρεγκερ) "Τότε ζούσε η καρδιά του.. Ηταν γεμάτη λαχτάρα και δυνατή ζήλεια και μια στάλα περιφρόνηση - και μια αγνή μακαριότητα".
Αλλά ο έρωτας δεν μας κάνει σχεδόν ποτέ (και για πολύ) ευτυχισμένους. Διάβαζα έναν ωραίο στιχο της Ολ. Καράγιωργα "Ουτε συ δεν είχες , δεν έφερες το κομμάτι το βράχο που ζήτησα απ'ολους σας που έχω αγαπήσει.."
Το έχω αναφέρει και παλιότερα αλλά το ξαναγράφω γιατί το αγαπώ πολύ . Ειναι του Α. Μπίστικα "Για μια μοναξιά ματώσαμε τα χείλη μας, χυδαιολογήσαμε, κοιμηθήκαμε αγκαλιά, μ'ένα μαχαίρι κάτω απο το στρώμα. Για μια μοναξιά μέσα στην πόλη και μέσα μας."
Κι ένας στιχος του Ντ. Χριστιανόπουλου¨"Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ..."
Και κάτι τελευταίο. Δεν γράφτηκε ποτέ - μου το είπε η φίλη μου η Αννα με κάποια ευκαιρία. "Πώς γίνεται να καίγεσαι μέσα σου και να φοβάσαι να πλησιάσεις την φωτιά δίπλα σου?"
Ξεκινάω με τον σοφό Οβίδιο "Το καλύτερο απο όλα είναι να προλάβουμε το κακό στην αρχή του, οσο τα συναισθήματα είναι ακομη νωπά και βρισκόμαστε στη φάση που απλώς η ιδέα έχει αρχίσει να τριβελίζει την καρδιά. Οσο είναι ακομη νωρις μπορούμε να ξεριζώσουμε τα σπέρματα μιας μελλούμενης συμφοράς.Το δέντρο που τώρα πια χαρίζει στους διαβάτες τη σκιά του , στην αρχή δεν ήταν παρά ένα τόσο δα κλαράκι, που ο καθένας μπορούσε να τοου δώσει μια με το χέρι και να το ξεριζώσει. Τώρα που μεγάλωσε ποιος το φτάνει?"
Αν συνεχίζετε την ανάγνωση, ειναι γιατί μάλλον δεν τον ακούσατε τον Οβίδιο. Παραδεχτειτε λοιπον πως "δεν είναι τόσο η γοητεία ενός προσώπου που μας κάνει να το ερωτευτούμε, όσο η φράση του ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩ ΑΠΟΨΕ!" (Μ. Προυστ)
Τώρα που πέσαμε λοιπον για τα καλά στην παγίδα του έρωτα, αξίζει να δούμε μαζί την περιγραφή της ψυχής του ερωτευμένου (απο τον Τ. Μανν στον Τονιο Κρεγκερ) "Τότε ζούσε η καρδιά του.. Ηταν γεμάτη λαχτάρα και δυνατή ζήλεια και μια στάλα περιφρόνηση - και μια αγνή μακαριότητα".
Αλλά ο έρωτας δεν μας κάνει σχεδόν ποτέ (και για πολύ) ευτυχισμένους. Διάβαζα έναν ωραίο στιχο της Ολ. Καράγιωργα "Ουτε συ δεν είχες , δεν έφερες το κομμάτι το βράχο που ζήτησα απ'ολους σας που έχω αγαπήσει.."
Το έχω αναφέρει και παλιότερα αλλά το ξαναγράφω γιατί το αγαπώ πολύ . Ειναι του Α. Μπίστικα "Για μια μοναξιά ματώσαμε τα χείλη μας, χυδαιολογήσαμε, κοιμηθήκαμε αγκαλιά, μ'ένα μαχαίρι κάτω απο το στρώμα. Για μια μοναξιά μέσα στην πόλη και μέσα μας."
Κι ένας στιχος του Ντ. Χριστιανόπουλου¨"Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ..."
Και κάτι τελευταίο. Δεν γράφτηκε ποτέ - μου το είπε η φίλη μου η Αννα με κάποια ευκαιρία. "Πώς γίνεται να καίγεσαι μέσα σου και να φοβάσαι να πλησιάσεις την φωτιά δίπλα σου?"
No comments:
Post a Comment